Vậy, “tôn sư trọng đạo” là gì? Có t

Vậy, “tôn sư trọng đạo” là gì? Có thể hiểu rằng, “tôn sư” là lòng tôn kính, thương mến của người học trò đối với thầy; “trọng đạo” là đề cao, xem trọng đạo lý. Tinh thần “Tôn sư trọng đạo” có từ rất lâu, đã trở thành truyền thống tốt đẹp của dân tộc ta. Thời phong kiến, trong bậc thang giá trị, vua là trên hết, và người thầy xếp sau vua nhưng trước cha mẹ. Chúng ta thường nghe nói “Quân- Sư- Phụ” là thế. Những câu tục ngữ, ca dao truyền miệng từ xưa đến nay mà mọi người đều thấy quen thuộc: “Nhất tự vi sư, bán tự vi sư”, “Không thầy đố mày làm nên”,“Trọng thầy mới được làm thầy” , “Muốn sang thì bắc cầu kiều, muốn con hay chữ thì yêu lấy thầy”, cũng thể hiện được truyền thống “Tôn sư trọng đạo”.
Có nhiều người băn khoăn: Vì sao người học cần phải biết “tôn sư”? Bởi vì người thầy là người biết thương mến, lo lắng cho học trò mình, biết cách dạy dỗ, hướng dẫn cho học trò mình phát triển, tiến bộ, trở nên người tốt ở trên đời. Từ xưa, lịch sử giáo dục của dân tộc ta có những người thầy tiêu biểu, được nhân dân mãi mãi tôn vinh, gương sáng còn lan tỏa đến ngày nay như thầy Đỗ Năng Tế (thầy dạy cả văn lẫn võ cho hai chị em Trưng Trắc và Trưng Nhị), thầy Chu Văn An, thầy Nguyễn Bỉnh Khiêm, thầy Nguyễn Đình Chiểu và gần đây, có thầy Nguyễn Tất Thành (tức Bác Hồ kính yêu của chúng ta). Những người thầy đó đã để lại những tấm gương sáng về đạo làm thầy, không màng danh lợi, không chuộng hư vinh, hết lòng đào tạo bao thế hệ học trò, con em nhân dân phò đời giúp nước, làm rạng rỡ những trang sử vẻ vang của dân tộc. Không chỉ biết “tôn sư”, người học còn phải biết “trọng đạo”. Một trong những biểu hiện của tinh thần “trọng đạo” là xem trọng , biết ơn người thầy. Ngày xưa, cứ mỗi độ Tết đến Xuân về, ông bà, cha mẹ lại không quên nhắc nhở con cháu đi chúc Tết “Mồng một tết cha, mồng hai tết mẹ, mồng ba tết thầy”. Trong không khí “vui như Tết”, mọi người vẫn không quên dành cho những người thầy những lời chúc tốt đẹp, những sự quan tâm đầy tình nghĩa.
Ngày nay nhà giáo được vinh danh là kĩ sư tâm hồn, nghề giáo được đánh giá là “ Nghề cao quí nhất trong tất cả các nghề cao quí.” Lớp lớp nhà giáo đã có nhiều đóng góp cho sự nghiệp “Vì lợi ích trăm năm trồng người” (Bác Hồ), họ đã giảng dạy những học sinh từ Mẫu giáo đến việc đào tạo ra không chỉ những công nhân, viên chức bình thường mà cả rất nhiều kĩ sư, bác sĩ, tiến sĩ, giáo sư nổi tiếng. Và không giống những nghề cho ra đời những sản phẩm vật chất, nghề giáo đã tạo ra những con người tri thức, có đạo đức. Mà muốn tạo ra những sản phẩm con người vừa có đạo đức, vừa có tri thức trong thời buổi hội nhập, trong sự phát triển như vũ bão của khoa học công nghệ hiện nay, chắc chắn làm một thầy giáo, cô giáo cũng chẳng dễ dàng gì. Để có một bài giảng tốt, một lời khuyên hay, người thầy trước tiên phải là tấm gương sáng, và đã phải trăn trở, nghĩ suy biết bao đêm ngày, lo lắng tất cả mọi thứ từ việc dặn dò học sinh học bài cũ, soạn bài mới cho đến việc thiết kế , soạn giáo án lên lớp. Đó là chưa kể đến những thầy cô nhà ở rất xa trường, phải đi rất nhiều cây số mới đến được lớp học, rồi lại có những thầy cô có hoàn cảnh rất khó khăn, cha mẹ già yếu, con cái đau ốm,.... Nhưng vượt lên tất cả sự vất vả, người thầy luôn dành những gì tốt nhất mà mình chuẩn bị, dành hết cái tâm của mình để học sinh có thể hiểu bài, với một hi vọng giản đơn là mỗi học sinh sẽ trở thành một người có ích cho xã hội trong hiện tại và tương lai. Chính vì vậy mà hình ảnh người thầy đã khắc sâu vào tâm hồn của những ai từng là học sinh. Chắc chắn không ai có thể quên được “ngày đầu tiên đi học mắt ướt nhạt nhòa”, được cô giáo “vỗ về an ủi thật thiết tha”. Rồi trong một khoảng thời gian dài làm học sinh, biết bao người đã được thầy cô uốn nắn từng chữ viết, dạy cho cách làm người, cung cấp bao nhiêu kiến thức. Viên phấn trên tay thầy cô càng ngắn dần, tóc thầy cô càng điểm nhiều sợi bạc thì học sinh càng được mở rộng thêm về kiến thức, về sự hiểu biết. Trong miền kí ức của học sinh, thầy cô là người cha, người mẹ thứ hai, là ngọn gió mơn man mùa hạ, là bếp lửa hồng sưởi ấm mùa đông giá rét.
Tấm lòng của thầy cô bao la như trời biển, vậy mà trong môi trường học đường, vẫn còn đâu đó một số học sinh còn có biểu hiện xem thường kỉ cương học tập và thái độ tôn sư trọng đạo. Ở lớp, họ không chú ý nghe thầy, đua bạn.Ở nhà, họ không chịu học bài, làm bài, ý thức tự giác của họ chưa cao, thậm chí họ còn có thái độ vô lễ, xem thường thầy cô. Đó là chưa kể đến một số học sinh đã rời trường, bất chợt gặp thầy cô trên đường thì nhìn đi chỗ khác hoặc cứ giương mắt rồi đi mà chẳng hề chào hỏi. Những học sinh đó thật là đáng trách.
Người dân Việt Nam có tinh thần hiếu học và rất biết ơn người có công dạy dỗ mình dù người ấy chỉ dạy mình một chữ hay nửa chữ “Nhất tự vi sư, bán tự vi sư” . Mang ơn thầy là bổn phận của người học bởi "Không thầy đố mầy làm nên". Bổn phận này không phải chỉ là sản phẩm của lý trí thuần túy , nó xuất phát từ một tấm lòng, một tình cảm thật sâu xa bền bỉ: đó là sự thương mến kính trọng thầy

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ดังนั้น "การศึกษาน้ำหนัก" เข้าใจว่า "การศึกษา" คือการ ให้เกียรติ เห็นอกเห็นใจของนักเรียนครู "น้ำหนัก" เป็นมุมมองทางศีลธรรมสูงเฉพาะ สำคัญ จิตวิญญาณของ "การศึกษาน้ำหนัก" ได้นาน ได้กลายเป็น ประเพณีดีของชาติ ยุคศักดินา ในบันไดค่า กษัตริย์จะ และปริญญาโทอยู่เบื้องหลังกษัตริย์แต่พ่อแม่ของเขา เรามักจะได้ยิน "กองทัพวิศวกรฟิลเลอร์" สุภาษิต ca ดาวเรื่องเล่าจากโบราณถึงปัจจุบันที่ทุกคนค้นหาคุ้นเคย: "สำหรับตัวเอง ตัวเองขาย vi vi ", "ไม่คุณควรตอบคำถามหลัก", "คีย์หลักใหม่สามารถทำหลัก" "สะพาน แล้วต้องต้องคุณหรือตัวอักษรจากนั้นเรียกต้น" ยังแสดงจะ คีย์ "การศึกษา" แบบดั้งเดิมCó nhiều người băn khoăn: Vì sao người học cần phải biết “tôn sư”? Bởi vì người thầy là người biết thương mến, lo lắng cho học trò mình, biết cách dạy dỗ, hướng dẫn cho học trò mình phát triển, tiến bộ, trở nên người tốt ở trên đời. Từ xưa, lịch sử giáo dục của dân tộc ta có những người thầy tiêu biểu, được nhân dân mãi mãi tôn vinh, gương sáng còn lan tỏa đến ngày nay như thầy Đỗ Năng Tế (thầy dạy cả văn lẫn võ cho hai chị em Trưng Trắc và Trưng Nhị), thầy Chu Văn An, thầy Nguyễn Bỉnh Khiêm, thầy Nguyễn Đình Chiểu và gần đây, có thầy Nguyễn Tất Thành (tức Bác Hồ kính yêu của chúng ta). Những người thầy đó đã để lại những tấm gương sáng về đạo làm thầy, không màng danh lợi, không chuộng hư vinh, hết lòng đào tạo bao thế hệ học trò, con em nhân dân phò đời giúp nước, làm rạng rỡ những trang sử vẻ vang của dân tộc. Không chỉ biết “tôn sư”, người học còn phải biết “trọng đạo”. Một trong những biểu hiện của tinh thần “trọng đạo” là xem trọng , biết ơn người thầy. Ngày xưa, cứ mỗi độ Tết đến Xuân về, ông bà, cha mẹ lại không quên nhắc nhở con cháu đi chúc Tết “Mồng một tết cha, mồng hai tết mẹ, mồng ba tết thầy”. Trong không khí “vui như Tết”, mọi người vẫn không quên dành cho những người thầy những lời chúc tốt đẹp, những sự quan tâm đầy tình nghĩa.Ngày nay nhà giáo được vinh danh là kĩ sư tâm hồn, nghề giáo được đánh giá là “ Nghề cao quí nhất trong tất cả các nghề cao quí.” Lớp lớp nhà giáo đã có nhiều đóng góp cho sự nghiệp “Vì lợi ích trăm năm trồng người” (Bác Hồ), họ đã giảng dạy những học sinh từ Mẫu giáo đến việc đào tạo ra không chỉ những công nhân, viên chức bình thường mà cả rất nhiều kĩ sư, bác sĩ, tiến sĩ, giáo sư nổi tiếng. Và không giống những nghề cho ra đời những sản phẩm vật chất, nghề giáo đã tạo ra những con người tri thức, có đạo đức. Mà muốn tạo ra những sản phẩm con người vừa có đạo đức, vừa có tri thức trong thời buổi hội nhập, trong sự phát triển như vũ bão của khoa học công nghệ hiện nay, chắc chắn làm một thầy giáo, cô giáo cũng chẳng dễ dàng gì. Để có một bài giảng tốt, một lời khuyên hay, người thầy trước tiên phải là tấm gương sáng, và đã phải trăn trở, nghĩ suy biết bao đêm ngày, lo lắng tất cả mọi thứ từ việc dặn dò học sinh học bài cũ, soạn bài mới cho đến việc thiết kế , soạn giáo án lên lớp. Đó là chưa kể đến những thầy cô nhà ở rất xa trường, phải đi rất nhiều cây số mới đến được lớp học, rồi lại có những thầy cô có hoàn cảnh rất khó khăn, cha mẹ già yếu, con cái đau ốm,.... Nhưng vượt lên tất cả sự vất vả, người thầy luôn dành những gì tốt nhất mà mình chuẩn bị, dành hết cái tâm của mình để học sinh có thể hiểu bài, với một hi vọng giản đơn là mỗi học sinh sẽ trở thành một người có ích cho xã hội trong hiện tại và tương lai. Chính vì vậy mà hình ảnh người thầy đã khắc sâu vào tâm hồn của những ai từng là học sinh. Chắc chắn không ai có thể quên được “ngày đầu tiên đi học mắt ướt nhạt nhòa”, được cô giáo “vỗ về an ủi thật thiết tha”. Rồi trong một khoảng thời gian dài làm học sinh, biết bao người đã được thầy cô uốn nắn từng chữ viết, dạy cho cách làm người, cung cấp bao nhiêu kiến thức. Viên phấn trên tay thầy cô càng ngắn dần, tóc thầy cô càng điểm nhiều sợi bạc thì học sinh càng được mở rộng thêm về kiến thức, về sự hiểu biết. Trong miền kí ức của học sinh, thầy cô là người cha, người mẹ thứ hai, là ngọn gió mơn man mùa hạ, là bếp lửa hồng sưởi ấm mùa đông giá rét.ครูซันซี ดังนั้นที่โรงเรียนสิ่งแวดล้อม มียังคงนักเรียนบางคนยังแสดงมุมมองร่วมกันของศตวรรษที่ 20 ทัศนคติและคีย์หลักศาสนาศึกษาเค้า ในชั้นเรียน พวกเขาไม่สนใจฟังครู แข่งขันคุณที่บ้าน พวกเขาจะไม่เรียนรู้ถึง ลงวินัยในตนเองของพวกเขา ไม่สูง แม้มีทัศนคติ ครูมักจะดู นั่นคือไม่ต้องพูดถึงจำนวนนักเรียนเหลือโรงเรียน ก็มีหลักของเธอบนท้องถนน แล้วมองออกไป หรือขยายตา และที่ไม่กล่าวทักทาย นักเรียนเหล่านี้ที่เป็นจริง ๆคนเวียดนามมีการต้อนรับโรงเรียน และขอบคุณมีสอนเขาว่าเขาเพียงสอนเธอคำ หรือ word ครึ่ง "สำหรับตัวเอง ตัวเองขาย vi vi เป็นหลักหนี้เป็นหน้าที่ของโรงเรียนโดย "ไม่ใช่ระดมสมองตอบคำถามหลักให้ทำ" หน้าที่นี้ไม่ใช่เพียงแค่ผลิตภัณฑ์ของเหตุผลบริสุทธิ์ มันมาจากหัวใจ ความอดทนมีอารมณ์จริงลึก: มันมีหลักการเคารพความเมตตา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ดังนั้น "การเคารพสูง" คืออะไร? สามารถเข้าใจว่า "กูรู" เป็นการแสดงความเคารพรักของนักเรียนครู; "การเคารพศาสนา" ขอแนะนำคุณธรรมอย่างจริงจัง จิตวิญญาณของ "ความเคารพสูง" เป็นเวลานานมากที่ได้กลายเป็นประเพณีอันดีงามของประเทศของเรา ศักดินาในลำดับชั้นของค่ากษัตริย์อยู่เหนือคนทั้งปวงและให้คำปรึกษาอยู่เบื้องหลังกษัตริย์ แต่ก่อนที่พ่อแม่ เรามักจะได้ยินคำว่า "พ่อ Quan ซู" เป็น สุภาษิตนี้, เพลงพื้นบ้านจากปากตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันพบว่าคนคุ้นเคย "ลำดับแรกของพระสงฆ์กึ่งพระภิกษุสงฆ์", "ไม่ได้ครูของเขาควรจะ" "อาจทำหน้าที่เป็นรางวัลครูต้นแบบ" "ต้องการที่จะสร้างสะพานที่คุณต้องการฉันหรือไม่ได้อ่านครูถามคว้า" ยังสะท้อนให้เห็นถึงประเพณี "เคารพสูง".
มีหลายคนสงสัยคือทำไมนักเรียนต้องรู้ว่า "กูรู"? เพราะครูเป็นคนที่รักความกังวลใจเกี่ยวกับเกมของเขาวิธีการสอนและให้คำแนะนำนักเรียนของเขาในการพัฒนาความคืบหน้าจะกลายเป็นคนดีในโลก ตลอดประวัติศาสตร์การศึกษาประวัติศาสตร์ของประเทศของเรามีครูทั่วไปได้รับเกียรติตลอดไปคนตัวอย่างยังแพร่กระจายไปในวันนี้เป็นครูนานาชาติ Do นัง (ครูและศิลปะการต่อสู้สำหรับน้องสาวทั้งสอง Trung Trac และ Trung Nhi) นายชู Van An, เหงียนครู Binh เคียมนายเหงียน Dinh Chieu และเมื่อเร็ว ๆ นี้กับนายเหงียนตาด Thanh (เช่นลุงโฮเรา) ครูผู้ที่ได้ออกจากตัวอย่างที่ส่องแสงของศาสนาเป็นครูของพวกเขาไม่สนใจไม่นิยมความคิดรุ่นได้รับการฝึกฝนบริสุทธิ์ใจของนักเรียนเด็กคนโปรชีวิตเพื่อช่วยให้ประเทศที่เป็นหน้ากระจ่างใส ประวัติศาสตร์อันรุ่งโรจน์ของประเทศ ไม่เป็นที่รู้จักเท่านั้น "กูรู" ผู้เรียนต้องรู้ "ของศาสนา" หนึ่งในอาการของจิตวิญญาณของ "ความเคารพศาสนา" ที่มีการดำเนินการอย่างจริงจังขอบคุณครู ในอดีตที่ผ่านมาทุกปีใหม่ฤดูใบไม้ผลิปู่ย่าตายายพ่อแม่ไม่ลืมที่จะเตือนลูกหลานไป Tet "เทศกาล Mong พ่อแม่ ST สองถักถัก ST สามครู" ในบรรยากาศของความเป็น "ความสุขเช่น Tet" คนไม่ลืมครูสำหรับความปรารถนาดีที่น่าสนใจที่เต็มไปด้วยความกตัญญู.
ครูวันนี้รู้สึกเป็นเกียรติวิศวกรจิตวิญญาณครูที่ได้รับการพิจารณา นักเรียนราคาคือ "อาชีพที่สูงส่งของอาชีพที่มีเกียรติทุก." ชั้นครูชั้นประถมศึกษาได้ทำผลงานหลายสาเหตุของ "ผลประโยชน์ของสวนร้อยปี" (ที่ลุงโฮ) ที่พวกเขาได้รับการสอนจาก ชั้นอนุบาลถึงการฝึกอบรมคนงานไม่เพียง แต่จำนวนมากเจ้าหน้าที่สามัญวิศวกร, แพทย์, PhD, ศาสตราจารย์ และแตกต่างจากงานฝีมือเปิดตัวผลิตภัณฑ์ทางกายภาพเป็นครูได้สร้างทางปัญญาของมนุษย์คุณธรรม ซึ่งต้องการที่จะสร้างผลิตภัณฑ์ที่ผู้คนมีศีลธรรมทั้งในช่วงเวลาของการรวมความรู้และในการพัฒนาวิทยาศาสตร์เทคโนโลยีการวิ่งในปัจจุบันแน่นอนทำให้ครูครูมิได้ ง่าย ที่จะมีการเทศน์ดีคำแนะนำหรือครูคนแรกที่จะต้องเป็นตัวอย่างที่ดีและมีการต่อสู้วิธีคิดกลางคืนต้องกังวลทุกอย่างจากการเตือนให้นักเรียนได้เรียนรู้บทเรียนเก่า เขียนโพสต์ใหม่ในการออกแบบแผนการสอนระดับ นั่นคือไม่ต้องพูดถึงครูห่างไกลในโรงเรียนบ้านจำนวนมากไมล์เพื่อไปรับไปเรียนแล้วครูมีสถานการณ์ที่ยากลำบากพ่อแม่ผู้สูงอายุเด็กป่วย ... แต่นอกเหนือจากความยากลำบากทั้งหมดครูมักจะใช้เวลาที่ดีที่สุดของสิ่งที่พวกเขาเตรียมความพร้อมที่จะอุทิศความคิดของเขาให้นักเรียนทุกคนสามารถเข้าใจได้ด้วยความหวังง่ายๆคือว่านักเรียนทุกคนจะ กลายเป็นคนที่มีประโยชน์ให้กับสังคมในปัจจุบันและในอนาคต ดังนั้นภาพครูจารึกไว้ในหัวใจของผู้ที่เคยเป็นนักเรียน แน่นอนไม่มีใครสามารถลืม "วันแรกที่โรงเรียนตาเปียกเบลอ" เป็นครูของเธอ "ปลอบโยนความจริงอย่างจริงจัง." จากนั้นเป็นเวลานานเป็นนักเรียนครูอาจารย์หลายคนที่ได้รับรูปโดยเขียนคำสอนคนวิธีการทำอย่างไรให้ความรู้เกี่ยวกับวิธีการมาก ครูชอล์กในมือสั้นลงที่จุดมากขึ้นครูผม, นักเรียนมากขึ้นเส้นสีเงินมีการขยายความรู้เพื่อความเข้าใจ ในความทรงจำของฉันของนักเรียนครูเป็นพ่อแม่คนที่สองลมที่พัดในช่วงฤดูร้อน, ความร้อนไฟไหม้ห้องครัวเป็นฤดูหนาว.
หัวใจของครูดวงอาทิตย์อันยิ่งใหญ่เป็นทะเลดังนั้น ว่าสภาพแวดล้อมของโรงเรียนยังคงอยู่ที่ไหนสักแห่งมีนักเรียนบางคนยังเรียนรู้ในศตวรรษที่ประจักษ์ไม่สนใจและทัศนคติที่เคารพสูง ในชั้นเรียนของพวกเขาไม่ได้ให้ความสนใจที่จะได้ยินครู ban.O แข่งบ้านที่พวกเขาไม่ได้มีการศึกษาการบ้านประหม่าของพวกเขาไม่ได้สูงที่พวกเขาจะได้ทัศนคติหยาบคายดูหมิ่นครู ที่ไม่ได้พูดถึงบางส่วนของนักเรียนได้ออกจากโรงเรียนครูก็พบอยู่บนท้องถนนแล้วมองออกไปหรือเพียงแค่จ้องและใบโดยไม่ได้ทักทาย นักเรียนที่น่าเสียดายจริงๆ.
คนของเวียดนามมีจิตวิญญาณของการต้อนรับและเป็นคนขอบคุณมากของการเรียนการสอนของเขาแม้ว่าเขาจะสอนให้เธอคำหรือครึ่งหนึ่งของคำว่า "ลำดับแรกของพระสงฆ์พระภิกษุสงฆ์กึ่งอัตโนมัติ" . น้ำใจครูเป็นความรับผิดชอบของโรงเรียนโดยที่ "ครูของเขาไม่ควร." หน้าที่นี้ไม่ได้เป็นเพียงผลิตภัณฑ์ของเหตุผลบริสุทธิ์มันมาจากหัวใจที่เป็นความจริงที่ยั่งยืนอารมณ์ลึก: ที่รักเคารพ