Em chào thầy!Em đã ngưỡng mộ và dõi

Em chào thầy!
Em đã ngưỡng mộ và dõi theo thầy một thời gian rồi ạ, em có dự định sẽ mua bộ sách “làm chủ môn hóa trong 30s” của thầy, em sắp góp đủ tiền, ko phải em chần chừ mà là em muốn nó phải là do em tự mua, như thế em mới cảm thấy được giá trị to lớn của bộ sách mà cố gắng học hơn, ko dám bỏ dù chỉ 1 ngày.
Hôm nay, thực sự là rất vô tình thôi em mới biết đến tranghttp://ledangkhuong.com/ của thầy, em vô cùng choáng ngợp, thầy giống như một Adam Khoo của VN vậy. Em đã từ lâu rất hâm mộ Adam, bị cuốn hút bởi những cuốn sách và phương pháp tư duy của Adam. Em cũng học tập NLP bằng tất cả nhưng tài liệu hay thông tin mà em có, đó thực sự là một khám phá tuyệt vời. Em đã thay đổi rất nhiều từ khi đọc cuốn sách đầu tiên “tôi tài giỏi, bạn cũng thế”, và sau đó, em luôn có gắng học tập, đọc sách mỗi ngày, tìm hiểu nhiều hơn về ngôn ngữ tư duy….em luôn mong một ngày nào đó có thể được gặp và nghe diễn thuyết trực tiếp từ Adam. Và thầy biết không, may mắn làm sao khi em được biết đến thầy, một Adam khác, một Adam rất Việt Nam. Em có thể học tập được thêm rất nhiều thứ từ thầy, được xem các bài diễn thuyết đầy thuyết phục theo ngôn ngữ mà em đã quen thuộc. Em cảm ơn thầy!!
Mặt khác, cũng bởi được nghe bài diễn thuyết từ thầy mà cái hèn nhát trong em, nỗi sợ bao lâu nay em luôn tự mình trốn tránh lại một lần nữa được khơi dậy. Em không ngu ngốc, em cũng không muốn là kẻ hèn nhát, em cần phải đưa ra quyết định cho chính mình.
Năm nay em học lớp 12, đứng trước một ngưỡng cửa to lớn, một bước ngoặt quan trọng trong cuộc đời, giống như thầy của năm 2004, thi đại học. Như thầy đã nói trong “Đừng cố gắng, hãy cháy hết mình” , ta cần phải có một mục tiêu xác định, và cố gắng tập trung 100% cho nó thì ta mới thành công, điều đó luôn đúng, em cũng đã biết về điều đó, nên em tự cảm thấy mình thất bại.
Em có 2 lựa chọn để thi đại học, có thể nói một là thực tế, một là đam mê. Em thích, vô cùng thích học kinh tế, em sẽ thi vào Ngoại thương và giành học bổng du học, em muốn là 1 doanh nhân, từ những môn học trong ngành cho đến những việc mà một sinh viên học kinh tế phải nghĩ, phải làm đều thu hút em, cứ nghĩ về nó thì trong em lại sôi sục, đúng đó chính là đam mê. Nhưng thưa thầy, chỉ đam mê thôi có đủ để sống ko? Nếu em cứ nghĩ về đam mê mà ko quan tâm đến xã hội bây giờ khó khăn thế nào thì em chỉ là kẻ mơ mộng hão huyền. Học về kinh tế ư? Phải có bao nhiêu nghị lực và kiên trì để là 1 doanh nhân thành đạt, cũng đã có bao người tan cửa nhà chỉ vì giấc mơ doanh nhân đấy thôi. Nhưng, em không sợ khó khăn ấy, không sợ cái thật bại ấy, bởi vì em tin vào chính em. Có thất bại mới có thành công. Chỉ cần kiên trì đến cũng thì con đường có dài mấy em cũng tới đích mà em muốn. Điều em sợ là những người mà em yêu thương, bố mẹ em, thầy cũng đã là một người bố, hẳn thầy hiểu tình yêu mà cha mẹ giành cho con bao la như thế nào. Em cũng đã lớn, em hiểu sâu sắc tình yêu ấy nên em xót xa cho ước mơ của chính mình. Khi chưa tìm được đam mê của mình là gì, em học theo ước mong của bố mẹ, một ước mong vô cũng hoàn hảo cho tương lai của em. Bố mẹ mong em thi Y. Đó chính là cái thực tế, học rồi ra trường dễ xin việc vì đất nước ta vẫn thiếu nhiều bác sĩ giỏi, lương bác sĩ cũng cao và ổn định, làm bác sĩ lại được mọi người kính trọng, nó quá thực tế, quá hoàn mĩ đó thôi. Vậy là từ lúc bắt đầu biết suy nghĩ cho tương lai thì em luôn tập trung học các môn thi Y như mọi người hi vọng, chẳng mảy may suy nghĩ, cuộc sống đơn giản là học và thi. Em có năng lực và nhận thức tốt, nên các môn mà em học đều ổn, bố mẹ lại càng thêm hi vọng, hằng ngày động viên em học tập. Thế nhưng, em học chỉ là tốt và ổn, mà em ko cố gắng hết mình, bởi em không yêu nó, em ko yêu ngành y. Nếu cứ tiếp tục, em sẽ chỉ có một cuộc sống bình thường đơn điệu, và quan trọng là nó ko có ý nghĩa.
Em nhận ra điều này khá muộn, vào hè lớp 11, dù em đã biết và hâm mộ Adam từ lớp 9, bởi lúc đó em vẫn chưa có ước mơ. Và rồi khi ước mơ đã nhem nhóm trong em, em bắt đầu suy nghĩ thật nhiều, giằng co giữa cái thực tế và đam mê. Em cứ quyết định thi kinh tế, lập bảng kế hoạch rõ ràng, rồi về nhìn thấy sự vất vả của bố mẹ, em lại nghĩ, hay mình thi y? Em thực sự đau khổ vì ko quyết định nổi, để tránh cái cảm giác bất lực của bản thân, em buông xuôi, thôi cứ học rồi tính. Vài ngày sau, em lại nghĩ, sao mày vô dụng thế, cứ học không mục đích thế này rồi mày sẽ đến đâu, mày sẽ thất bại thảm hại. Em lại buộc bản thân phải đưa ra quyết định, phải biến cái 50% thành 100% mà cố gắng, vậy mà em vẫn không quyết định được. Nhớ có lần, khi em đang suy nghĩ, dằn vặt về việc ra quyết định, do lơ đãng, em làm vỡ mất mâm bát, mẹ mắng em. Thực ra lúc đó em chẳng mảy may để tâm đến mẹ mắng ra sao, tập trung thu dọn, vẫn tiếp tục suy nghĩ, em thực rất vô dụng, em tự mắng mình “như mày thì làm được gì, một quyết định cũng ko đưa ra nổi, mày ngu ngốc quá” . Em cứ tức nghẹn ở cổ tất cả những suy nghĩ về tốt, xấu, lợi, hại của 2 ngành học kia. Thu dọn xong, vào nhà, em nhìn bố, bỗng nước mắt ở đâu cứ trào ra, em ko định khóc, chỉ là em tức bản thân em quá. Mà bố mẹ lại vất vả nuôi em như vậy, chỉ mong cho em có tương lai tốt đẹp. Bố tá hỏa (bởi em ít khóc lắm, tính em bướng và giống trai nhiều), vội gọi mẹ vào, mẹ mới ngạc nhiên hỏi em : “Mới mắng có mấy câu đã khóc?” Em lại càng khóc nhiều hơn, em bảo “Con không khóc vì mẹ mắng con, con khóc vì con vô dụng” rồi em vào phòng, hậm hực một trân, xong cũng ko giải quyết được gì. Bố mẹ đương nhiên không hiểu em làm sao lại thế, em chưa từng nó cho bố mẹ nghe khó khăn của em. Em cứ dằn vặt bao ngày như thế, cuối cùng, khoảng 1 tháng trước, em quyết thi kinh thế nhưng vẫn học cả y, thực ra nó chẳng khác ko quyết định là mấy, và em sẽ phải học rất mệt, 6 môn thi THPT QG. Cho đến bây giờ, khi em xem “Đừng cố gắng, hãy cháy hết mình” của thầy, em lại bắt đầu đau đầu suy nghĩ, thực sự em sợ cảm giác này.
Em muốn kể cho thầy nghe một câu chuyện, đó cũng là lý do tại sao mà thấy bố mẹ, em luôn khó quyết định theo đuổi ước mơ của mình. Lẽ ra, em cũng ko phải khó khăn thế này, ko cần áp lực như thế, nhưng sự việc xảy ra vào 2 năm trước đã dồn hết gắng nặng lên em. Đó là kì thi của anh trai em. Giống như em, anh ấy thông minh và có năng lực, nhưng điều khác hẳn là anh ko suy nghĩ nhiều, và ko 1 chút cố gắng. Bố mẹ quyết định để anh thì An Ninh, cũng theo chủ nghĩa hoàn hảo, đáng tiếc nó ko phải ước mơ của anh, anh thích công nghệ thông tin. Nhưng dường như anh chẳng thích nó đến mức đấu tranh, suy nghĩ vì nó. Với anh, nó đơn giản là sở thích giống như thích xem phim, thích chơi thể thao vậy thôi. Cho nên, mặc sự cố gắng, mệt mỏi của bố mẹ, anh ko một chút cố gắng để thi đỗ, gương mặt anh luôn nhạt toẹt mà nhiều lúc nó khiến em muốn mắng cho anh một trận. Em còn nhớ rõ, bố đã trằn trọc cả đêm ko ngủ vì lo ko làm kịp hô sơ an ninh cho anh, gia đình em có một số khó khăn về giấy tờ. Anh yếu môn hóa, còn 1 tháng trước khi thi, anh làm đề chỉ đk 5 điểm, nên mặc kinh tế khó khăn, bố mẹ để anh học thêm với giá 100k/buổi. Rồi ngày thi cũng đến, bố đưa anh lên HN thi, trong những ngày nắng nóng nhất. Cái hôm báo kết quả thi, đầu em gần như đã vỡ tung, vì quá đau lòng. Anh trượt đại học, gương mặt anh lạnh nhưng em biết anh cũng thất vọng, bố mẹ trầm lặng hơn, ko trách móc hay thể hiện điều gì, họ đang buồn lắm. Đồng thời, đứa em họ bằng tuổi lại thi đỗ Y Hải phòng, bà nội gọi điện báo tin mừng, vô tình thôi, nhưng nó đã phá vỡ cái vẻ giả tạo đang hiện hữu. Anh bỏ cơm lên phòng. Bố uống rất nhiều rượu vào ngày hôm ấy, và rồi trong cơn say ko kiểm soát, em đã nhìn thấy nước mắt rơi trên gương mặt bố, người bố luôn nghiêm khắc và lãnh đạm của em, bầu trời mà em luôn yên tâm trú núp ấy đang sụp đổ ngay trước mặt em, bố đã khóc nhiều, những giọt nước mắt mặn chát, lúc đó em mới hiểu bố mong chờ và hi vọng thế nào, tình yêu của bố lớn lao ra sao. Bố không khóc vì thất vọng, vì con trai ko làm rạng danh gia đình, mà bố khóc vì bố bất lực, bố không giúp gì được cho anh, vì bố biết, sau này anh sẽ lại vất vả như bố. Từ cái khoảnh khắc ấy, em đã tự hứa sẽ bù đắp lại tất cả những gì mà anh đã không làm được, Em sẽ khiến bố mẹ em tự hào và hạnh phúc. Em cũng càng hiểu, bây giờ dù bố chỉ thỉnh thoảng nhắc em học tập, không quan tâm quá nhiều, nhưng em biết bố mong lắm, nhiều hơn cả khi anh thi vì em chính là hì vọng cuối cùng.
Cũng chính thế cho nên, em sợ nếu em theo ước mơ, con đường ấy sẽ khó khăn sẽ có thất bại trước khi bước tới thành công, nó không vững vàng. Trong suy nghĩ của bố mẹ nó lại càng mơ mồ, còn đầy rẫy sinh viên kinh tế không xin được việc đó thôi. Em lo bố mẹ sẽ ko vững được trước những thất bại tạm thời của em, rồi họ lại đau lòng. Cho nên, em sợ những người mà em yêu thương. Nhưng em yêu cái đam mê của em, em muốn

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คุณหลักฉันได้ชื่นชม และดูเป็นครูเวลา ฉันต้องการซื้อหนังสือ "Mastering เคมีใน 30s"ของหลัก การเงินเพียงพอ คุณลังเลที่คุณต้องการให้เป็น เพราะฉันซื้อ ดังนั้นฉันรู้สึกถูกหนังสือที่พยายามเรียนรู้เพิ่มเติม กล้าละทิ้งอะไร ไม่มีวันวันนี้ มากจริง ๆ ตั้งใจมาบนฉันรู้ไป tranghttp://ledangkhuong.com/ ของฉัน ฉันจมมาก เช่นครู Adam Khoo ของวีเอ็น ผมยาวเคยเป็นแฟนของอาดัม หลังหนังสือและวิธีการคิดของอาดัม ฉันกำลังเรียนรู้ NLP โดยทั้งหมด แต่วัสดุ หรือข้อมูลที่คุณมี มันเป็นการค้นพบที่ยิ่งใหญ่ มีการเปลี่ยนแปลงมากมายตั้งแต่อ่านครั้งแรก จอง "ผมชอบคุณ เก่ง" และหลังจากนั้น ฉันจะได้เรียน อ่านหนังสือทุกวัน ข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับภาษาคิด...ฉันเสมอมอง ไปข้างหน้าหนึ่งวันสามารถดู และฟังการนำเสนอโดยตรงจากอาดัม และครูกล่าวว่า ไม่มี ลัคกี้ว่าคุณทราบว่าแบบ อาดัมเป็นอาดัม เวียดนามแตกต่างกันมาก คุณได้เรียนรู้มากขึ้นจากต้นแบบ มองดูผลเสนอตามภาษาที่คุณคุ้นเคย ฉันขอขอบคุณมาสเตอร์บนมืออื่น ๆ ยัง โดยฟังการนำเสนอจากหลัก ที่ขลาดในฉัน กลัววิธียาวนี้คุณมักจะซ่อนตัวเองอีกครั้งเป็น evoked ฉันไม่ได้โง่ ฉันไม่ต้องการให้ ขลาดการ คุณต้องทำการตัดสินใจด้วยตัวคุณเองปีนี้ ชั้น 12 ยืนก่อนประตูขนาดใหญ่จำกัด จุดเปลี่ยนสำคัญในชีวิต เช่นหลักของวิทยาลัยในปี 2004 ตามที่ผมบอกว่า ใน "อย่าลอง ลองไฟขึ้น" เราจำเป็นต้องมีเป้าหมายแน่นอน และพยายามที่จะโฟกัส 100% นั้น เราจะประสบความ สำเร็จ ที่เป็นจริงเสมอ คุณต้องทราบว่า ดังนั้นฉันรู้สึกล้มเหลวไม่ Em có 2 lựa chọn để thi đại học, có thể nói một là thực tế, một là đam mê. Em thích, vô cùng thích học kinh tế, em sẽ thi vào Ngoại thương và giành học bổng du học, em muốn là 1 doanh nhân, từ những môn học trong ngành cho đến những việc mà một sinh viên học kinh tế phải nghĩ, phải làm đều thu hút em, cứ nghĩ về nó thì trong em lại sôi sục, đúng đó chính là đam mê. Nhưng thưa thầy, chỉ đam mê thôi có đủ để sống ko? Nếu em cứ nghĩ về đam mê mà ko quan tâm đến xã hội bây giờ khó khăn thế nào thì em chỉ là kẻ mơ mộng hão huyền. Học về kinh tế ư? Phải có bao nhiêu nghị lực và kiên trì để là 1 doanh nhân thành đạt, cũng đã có bao người tan cửa nhà chỉ vì giấc mơ doanh nhân đấy thôi. Nhưng, em không sợ khó khăn ấy, không sợ cái thật bại ấy, bởi vì em tin vào chính em. Có thất bại mới có thành công. Chỉ cần kiên trì đến cũng thì con đường có dài mấy em cũng tới đích mà em muốn. Điều em sợ là những người mà em yêu thương, bố mẹ em, thầy cũng đã là một người bố, hẳn thầy hiểu tình yêu mà cha mẹ giành cho con bao la như thế nào. Em cũng đã lớn, em hiểu sâu sắc tình yêu ấy nên em xót xa cho ước mơ của chính mình. Khi chưa tìm được đam mê của mình là gì, em học theo ước mong của bố mẹ, một ước mong vô cũng hoàn hảo cho tương lai của em. Bố mẹ mong em thi Y. Đó chính là cái thực tế, học rồi ra trường dễ xin việc vì đất nước ta vẫn thiếu nhiều bác sĩ giỏi, lương bác sĩ cũng cao và ổn định, làm bác sĩ lại được mọi người kính trọng, nó quá thực tế, quá hoàn mĩ đó thôi. Vậy là từ lúc bắt đầu biết suy nghĩ cho tương lai thì em luôn tập trung học các môn thi Y như mọi người hi vọng, chẳng mảy may suy nghĩ, cuộc sống đơn giản là học và thi. Em có năng lực và nhận thức tốt, nên các môn mà em học đều ổn, bố mẹ lại càng thêm hi vọng, hằng ngày động viên em học tập. Thế nhưng, em học chỉ là tốt và ổn, mà em ko cố gắng hết mình, bởi em không yêu nó, em ko yêu ngành y. Nếu cứ tiếp tục, em sẽ chỉ có một cuộc sống bình thường đơn điệu, và quan trọng là nó ko có ý nghĩa. Em nhận ra điều này khá muộn, vào hè lớp 11, dù em đã biết và hâm mộ Adam từ lớp 9, bởi lúc đó em vẫn chưa có ước mơ. Và rồi khi ước mơ đã nhem nhóm trong em, em bắt đầu suy nghĩ thật nhiều, giằng co giữa cái thực tế và đam mê. Em cứ quyết định thi kinh tế, lập bảng kế hoạch rõ ràng, rồi về nhìn thấy sự vất vả của bố mẹ, em lại nghĩ, hay mình thi y? Em thực sự đau khổ vì ko quyết định nổi, để tránh cái cảm giác bất lực của bản thân, em buông xuôi, thôi cứ học rồi tính. Vài ngày sau, em lại nghĩ, sao mày vô dụng thế, cứ học không mục đích thế này rồi mày sẽ đến đâu, mày sẽ thất bại thảm hại. Em lại buộc bản thân phải đưa ra quyết định, phải biến cái 50% thành 100% mà cố gắng, vậy mà em vẫn không quyết định được. Nhớ có lần, khi em đang suy nghĩ, dằn vặt về việc ra quyết định, do lơ đãng, em làm vỡ mất mâm bát, mẹ mắng em. Thực ra lúc đó em chẳng mảy may để tâm đến mẹ mắng ra sao, tập trung thu dọn, vẫn tiếp tục suy nghĩ, em thực rất vô dụng, em tự mắng mình “như mày thì làm được gì, một quyết định cũng ko đưa ra nổi, mày ngu ngốc quá” . Em cứ tức nghẹn ở cổ tất cả những suy nghĩ về tốt, xấu, lợi, hại của 2 ngành học kia. Thu dọn xong, vào nhà, em nhìn bố, bỗng nước mắt ở đâu cứ trào ra, em ko định khóc, chỉ là em tức bản thân em quá. Mà bố mẹ lại vất vả nuôi em như vậy, chỉ mong cho em có tương lai tốt đẹp. Bố tá hỏa (bởi em ít khóc lắm, tính em bướng và giống trai nhiều), vội gọi mẹ vào, mẹ mới ngạc nhiên hỏi em : “Mới mắng có mấy câu đã khóc?” Em lại càng khóc nhiều hơn, em bảo “Con không khóc vì mẹ mắng con, con khóc vì con vô dụng” rồi em vào phòng, hậm hực một trân, xong cũng ko giải quyết được gì. Bố mẹ đương nhiên không hiểu em làm sao lại thế, em chưa từng nó cho bố mẹ nghe khó khăn của em. Em cứ dằn vặt bao ngày như thế, cuối cùng, khoảng 1 tháng trước, em quyết thi kinh thế nhưng vẫn học cả y, thực ra nó chẳng khác ko quyết định là mấy, và em sẽ phải học rất mệt, 6 môn thi THPT QG. Cho đến bây giờ, khi em xem “Đừng cố gắng, hãy cháy hết mình” của thầy, em lại bắt đầu đau đầu suy nghĩ, thực sự em sợ cảm giác này.Em muốn kể cho thầy nghe một câu chuyện, đó cũng là lý do tại sao mà thấy bố mẹ, em luôn khó quyết định theo đuổi ước mơ của mình. Lẽ ra, em cũng ko phải khó khăn thế này, ko cần áp lực như thế, nhưng sự việc xảy ra vào 2 năm trước đã dồn hết gắng nặng lên em. Đó là kì thi của anh trai em. Giống như em, anh ấy thông minh và có năng lực, nhưng điều khác hẳn là anh ko suy nghĩ nhiều, và ko 1 chút cố gắng. Bố mẹ quyết định để anh thì An Ninh, cũng theo chủ nghĩa hoàn hảo, đáng tiếc nó ko phải ước mơ của anh, anh thích công nghệ thông tin. Nhưng dường như anh chẳng thích nó đến mức đấu tranh, suy nghĩ vì nó. Với anh, nó đơn giản là sở thích giống như thích xem phim, thích chơi thể thao vậy thôi. Cho nên, mặc sự cố gắng, mệt mỏi của bố mẹ, anh ko một chút cố gắng để thi đỗ, gương mặt anh luôn nhạt toẹt mà nhiều lúc nó khiến em muốn mắng cho anh một trận. Em còn nhớ rõ, bố đã trằn trọc cả đêm ko ngủ vì lo ko làm kịp hô sơ an ninh cho anh, gia đình em có một số khó khăn về giấy tờ. Anh yếu môn hóa, còn 1 tháng trước khi thi, anh làm đề chỉ đk 5 điểm, nên mặc kinh tế khó khăn, bố mẹ để anh học thêm với giá 100k/buổi. Rồi ngày thi cũng đến, bố đưa anh lên HN thi, trong những ngày nắng nóng nhất. Cái hôm báo kết quả thi, đầu em gần như đã vỡ tung, vì quá đau lòng. Anh trượt đại học, gương mặt anh lạnh nhưng em biết anh cũng thất vọng, bố mẹ trầm lặng hơn, ko trách móc hay thể hiện điều gì, họ đang buồn lắm. Đồng thời, đứa em họ bằng tuổi lại thi đỗ Y Hải phòng, bà nội gọi điện báo tin mừng, vô tình thôi, nhưng nó đã phá vỡ cái vẻ giả tạo đang hiện hữu. Anh bỏ cơm lên phòng. Bố uống rất nhiều rượu vào ngày hôm ấy, và rồi trong cơn say ko kiểm soát, em đã nhìn thấy nước mắt rơi trên gương mặt bố, người bố luôn nghiêm khắc và lãnh đạm của em, bầu trời mà em luôn yên tâm trú núp ấy đang sụp đổ ngay trước mặt em, bố đã khóc nhiều, những giọt nước mắt mặn chát, lúc đó em mới hiểu bố mong chờ và hi vọng thế nào, tình yêu của bố lớn lao ra sao. Bố không khóc vì thất vọng, vì con trai ko làm rạng danh gia đình, mà bố khóc vì bố bất lực, bố không giúp gì được cho anh, vì bố biết, sau này anh sẽ lại vất vả như bố. Từ cái khoảnh khắc ấy, em đã tự hứa sẽ bù đắp lại tất cả những gì mà anh đã không làm được, Em sẽ khiến bố mẹ em tự hào và hạnh phúc. Em cũng càng hiểu, bây giờ dù bố chỉ thỉnh thoảng nhắc em học tập, không quan tâm quá nhiều, nhưng em biết bố mong lắm, nhiều hơn cả khi anh thi vì em chính là hì vọng cuối cùng.ยังดังนั้น ฉันกลัวถ้าฉันทำตามฝัน ถนนจะยากจะล้มเหลวก่อนที่จะก้าวขึ้นสู่ความสำเร็จ ไม่มั่นคง ในความคิดของมันเป็นคืนฝัน ยังเป็น rife กับนักเรียนที่ไม่ใช่เศรษฐกิจ ผู้ปกครองกังวลจะไม่แน่นหนาก่อนที่จะล้มเหลวชั่วคราวของเด็ก ๆ แล้ว พวกเขาทำร้าย ดังนั้น ฉันกลัวคนที่รัก แต่ฉันชอบความรัก ฉันต้องการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันทักทายเขา!
ฉันเคยชื่นชมและเฝ้าดูเขาสำหรับบางเวลาขณะนี้ครับคุณตั้งใจจะซื้อหนังสือเล่มนี้ "เคมีในยุค 30 ต้นแบบ" ครูที่คุณกำลังจะมีส่วนร่วมในเงินมากพอที่ฉันไม่ได้อยู่ในสนามที่เป็น ผมอยากให้มันเป็นเพราะพวกเขาซื้อว่าพวกเขารู้สึกมูลค่ามหาศาลของหนังสือที่พยายามที่จะเรียนรู้เพิ่มเติมไม่กล้าทิ้งแม้กระทั่งวันหนึ่ง.
วันนี้เป็นเด็กใหม่ตั้งใจชดเชย หรือเป็นที่รู้จัก tranghttp: ครู //ledangkhuong.com/ จมมากฉันเขาเป็นเหมือนอดัมคู VN เพื่อ ฉันได้รับการช่วยเหลือของอาดัมที่หลงโดยหนังสือและวิธีคิดของอาดัม นอกจากนี้คุณยังได้เรียนรู้ NLP แต่ในเอกสารหรือข้อมูลที่พวกเขามีที่เป็นจริงการค้นพบที่ยิ่งใหญ่ ฉันได้เปลี่ยนมากจากเมื่อฉันอ่านหนังสือเล่มแรก "ผมสมาร์ทคุณมากเกินไป" แล้วฉันมักจะต้องเรียนรู้การอ่านทุกวันเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับภาษาของการคิด .... ฉันมักจะหวังว่าวันหนึ่งสามารถพบและได้ยินการกล่าวสุนทรพจน์โดยตรงจากอดัม และคุณรู้ว่าไม่ว่าโชคดีที่เมื่อฉันรู้จักกันคุณคนอื่น ๆ อดัม, อดัมเวียดนาม คุณสามารถเรียนรู้สิ่งต่างๆมากมายที่เพิ่มจากต้นแบบที่ถือเป็นสุนทรพจน์โน้มน้าวใจในภาษาที่พวกเขาคุ้นเคย ผมขอขอบคุณ !!
บนมืออื่น ๆ นอกจากนี้ยังมีการนำเสนอผลงานโดยการได้ยินจากครู แต่เป็นคนขี้ขลาดในตัวผมกลัวว่าระยะเวลาที่เด็กของพวกเขามักจะปัดอีกครั้งได้รับการกระตุ้น ฉันไม่ได้โง่ฉันไม่ต้องการที่จะเป็นคนขี้ขลาดที่คุณต้องการในการตัดสินใจสำหรับตัวเอง.
นี้นักเรียนในชั้นประถมศึกษาปีที่ 12 ที่ยืนอยู่หน้าประตูมหาศาลเป็นจุดเปลี่ยนที่สำคัญในชีวิตของเขาเช่นเดียวกับ เป็นหลักของปี 2004 เข้ามหาวิทยาลัย ในขณะที่เขาได้กล่าวว่าใน "อย่าพยายามให้การเผาไหม้ออก" เราจำเป็นต้องมีการกำหนดวัตถุประสงค์และพยายามที่จะมุ่งเน้น 100% ในนั้นเราประสบความสำเร็จมันเป็นความจริงผมยังไม่ทราบ เกี่ยวกับที่ดังนั้นผมจึงเห็นว่าตัวเองล้มเหลว.
คุณมีสองตัวเลือกสำหรับการสอบวิทยาลัยสามารถบอกได้จริงอย่างใดอย่างหนึ่งเป็นหลงใหลเกี่ยวกับ ผมชอบมากเช่นเศรษฐกิจที่พวกเขาจะแข่งขันในต่างประเทศและได้รับรางวัลทุนการศึกษาในต่างประเทศผมต้องการที่ว่าหนึ่งในผู้ประกอบการจากอาสาสมัครในภาคเศรษฐกิจกับสิ่งที่นักเรียนจะต้องคิดว่า เด็กมีความสนใจที่จะทำคิดเกี่ยวกับมันเดือดในตัวฉันอีกครั้งที่รักจริง แต่คุณชายเพียงหลงใหลพอที่จะอยู่ไม่ได้คนเดียว? ถ้าคุณให้ความคิดเกี่ยวกับความรักโดยไม่ต้องกังวลให้กับสังคมในขณะนี้วิธีการที่ยากพวกคุณเพียงแค่ฝันกลางวัน การศึกษาทางเศรษฐกิจได้หรือไม่ สิ่งที่จะต้องมีความกล้าหาญและความเพียรจะเป็นผู้ประกอบหนึ่งที่ประสบความสำเร็จนอกจากนี้ยังมีวิธีการที่คนผิวสีแทนประตูเพราะผู้ประกอบการฝันครับ แต่พวกเขาไม่กลัวความยากลำบากไม่กลัวการสูญเสียเธอเพราะฉันเชื่อในตัวคุณ มีความล้มเหลวที่ประสบความสำเร็จ เพียงแค่อดทนจนกว่าพวกเขาจะยังมีทางยาวไปยังปลายทางของคุณ แต่ยังเด็กจำนวนมากที่พวกเขาต้องการ สิ่งที่ผมกลัวคือคนที่คุณรักพ่อแม่ของฉันเขาได้รับเป็นพ่อที่เขาจะต้องเข้าใจว่าพ่อแม่ของเด็กที่ได้รับรางวัลอันยิ่งใหญ่รักเหมือน ฉันยังขยายตัวผมอย่างล้ำลึกเข้าใจความรักที่ให้ฉันสงสารความฝันของเธอเอง เมื่อไม่พบความรักของคุณคือคุณเรียนรู้จากความปรารถนาของพ่อแม่ที่มีความปรารถนาที่สมบูรณ์แบบมากสำหรับอนาคตของฉัน พ่อแม่คาดหวังว่าคุณจะแข่งขันวายนั่นคือความเป็นจริงแล้วการจบการศึกษาโรงเรียนง่ายขึ้นในการทำงานเพราะประเทศของเรายังขาดแพทย์ที่ดีมากแพทย์เงินเดือนที่สูงขึ้นและมีเสถียรภาพเป็นแพทย์มีความเคารพนับถือ มันจริงเกินไปที่สมบูรณ์แบบเกินไปมี ดังนั้นจากจุดเริ่มต้นที่จะคิดว่าในอนาคตผมมักจะมุ่งเน้นไปที่การเรียนการสอบแพทย์ที่ทุกคนหวังว่าจะมีความคิดที่ไม่มีชีวิตเป็นเรื่องง่ายที่จะเรียนรู้และดำเนินการ ฉันมีความสามารถในการรับรู้และเพื่อให้พวกเขาเรียนรู้เรื่องดีที่พ่อแม่มากยิ่งขึ้นหวังว่าการสนับสนุนการเรียนรู้ในชีวิตประจำวันผม อย่างไรก็ตามเด็กเป็นเพียงที่ดีและดี แต่คุณไม่ลองที่ดีที่สุดของคุณเพราะคุณไม่ได้รักมันคุณไม่ได้รักยา หากคุณยังคงฉันจะมีชีวิตที่ปกติน่าเบื่อและมีความสำคัญว่ามันไม่ได้ทำให้ความรู้สึก.
ฉันตระหนักในเรื่องนี้ค่อนข้างช้าในช่วงฤดูร้อนของปี 11 ถึงแม้ว่าฉันรู้ว่าอาดัมและแฟน ๆ จากชั้น 9 แล้วคุณยังไม่ได้มีความฝัน และแล้วความฝันที่กระตุ้นให้เกิดการใหม่ในตัวคุณคุณจะเริ่มคิดว่ามากฉีกขาดระหว่างความเป็นจริงและความรัก ฉันตัดสินใจในการดำเนินการทางเศรษฐกิจในตารางการวางแผนที่ชัดเจนและเห็นการทำงานอย่างหนักของพ่อแม่ผมคิดว่าหรือการสอบทางการแพทย์ของฉันได้อย่างไร ผมประสบไม่ได้ตัดสินใจอย่างดีเพื่อหลีกเลี่ยงความรู้สึกของตัวเองทำอะไรไม่ถูกของผมยอมแพ้เท่านั้นที่จะเรียนรู้เพิ่มเติมและพบว่าตัวเอง ไม่กี่วันต่อมาผมคิดว่าทำไมคุณจึงไม่มีประโยชน์เพียงแค่ไม่ได้เป็นวัตถุประสงค์ของการศึกษานี้แล้วคุณจะมาที่คุณจะล้มไม่เป็นท่า คุณจะต้องบังคับตัวเองที่จะทำให้การตัดสินใจที่จะเปิด 50% ถึง 100% ที่มีความพยายามเพื่อที่ฉันยังไม่สามารถตัดสินใจได้ โปรดจำไว้ว่าครั้งเดียวเมื่อผมคิดว่าทุกข์ทรมานเกี่ยวกับการตัดสินใจดังนั้นกระสับกระส่ายเธอยากจนเสียชามถาดเธอตะโกนใส่ฉัน อันที่จริงในเวลานั้นผมก็ไม่ได้ขี้เหร่แม่ดุวิธีการดูแลทำความสะอาดส่วนกลางให้คิดฉันจริงๆไร้ประโยชน์มากผมยืนยันกับตัวเอง "ในขณะที่คุณจะทำการตัดสินใจไม่ได้ นำเสนอดีคุณโง่เกินไป " ฉันให้สำลักคอออกไปความคิดเกี่ยวกับดีที่ไม่ดี, ค่าใช้จ่ายและผลประโยชน์ของทั้งสองสาขา การล้างข้อมูลเสร็จสมบูรณ์แล้วที่บ้านฉันดูพ่อของฉันน้ำตาซึมขึ้นมาอย่างกระทันหันที่ทุกฉันไม่ร้องไห้เพียงคุณเท่านั้นที่ตัวเองคือคุณมากเกินไป พ่อแม่ผู้ปกครองดูแลหลังของเธออย่างหนักเพื่อที่คุณสามารถหวังสำหรับอนาคตที่ดีกว่า พ่อไฟช่วย (โดยหนทางน้องชายคนเล็กเกินไปนับข้าปากแข็งและเช่นเดียวกับชายอีกหลายคน) ที่เรียกว่ารีบแม่แม่ใหม่ก็ต้องแปลกใจและถามฉัน: "แต่ละเครือข่ายได้ร้องไห้คำถามสองสาม" ผมร้องไห้มากยิ่งขึ้นผมว่า "อย่าร้องไห้เพราะเธอดุฉันฉันร้องไห้ไร้ประโยชน์" ก่อนที่จะเข้ามาในห้องฟังก์ชั่นการเผาไหม้หนึ่งต้องการแล้วยังไม่ได้แก้อะไร พ่อแม่ของฉันไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเขาทำอย่างนั้นฉันไม่เคยได้ยินมันยากสำหรับพ่อแม่ของเด็ก ฉันทุกข์ทรมานวันเช่นเดียวกับในที่สุดประมาณหนึ่งเดือนที่ผ่านมาผมตัดสินใจว่าการดำเนินงานของโรงเรียนแพทย์ แต่ในความเป็นจริงมันไม่ได้ตัดสินใจที่แตกต่างกันมากและพวกเขาจะเรียนรู้เหนื่อยมาก 6 สอบ โรงเรียนมัธยมแห่งชาติ จนถึงขณะนี้เมื่อคุณเห็น "อย่าพยายามขอเผาไหม้ออก" ของเขาฉันเริ่มงงกลัวจริงๆฉันรู้สึกนี้.
ผมอยากจะบอกเขาเรื่องซึ่งยัง คือเหตุผลที่แสดงให้เห็นว่าผู้ปกครองและเด็กที่มีการตัดสินใจที่ยากเสมอที่จะไล่ตามความฝันของเขา แต่เดิมที่พวกเขายังไม่ได้มีปัญหานี้ไม่จำเป็นต้องมีความดันเช่นนั้น แต่สิ่งที่เกิดขึ้นในสองปีที่ผ่านมาที่จะอุทิศหนักกับฉัน ว่าพี่ชายสอบ เช่นฉันเขาฉลาดและมีความสามารถ แต่สิ่งที่แตกต่างกันมากก็คือว่าเขาไม่คิดว่ามากและไม่หนึ่งบิตของความพยายาม พ่อแม่ของเขาก็ตัดสินใจที่จะรักษาความปลอดภัยสมบูรณ์แบบตาม แต่น่าเสียดายที่มันไม่ได้ฝันของฉันฉันชอบเทคโนโลยีสารสนเทศ แต่เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้ต้องการให้การต่อสู้คิดว่ามัน กับเขามันก็รสชาติเหมือนความรักดูหนัง, เล่นกีฬาเช่นเดียวกับที่ ดังนั้นแม้จะพยายามเบื่อพ่อแม่ของเขาเขาไม่ได้เป็นบิตพยายามที่จะผ่านการสอบใบหน้าของเขาเสมอtoẹtอ่อนว่ามันทำให้คุณต้องการเวลามากขึ้นเพื่อด่าว่าเขาแข่งขัน I คมชัดจำพ่อของฉันไม่ได้นอนทั้งคืนโยนและเปลี่ยน, กังวลไม่ได้ทำขึ้นสำหรับการบันทึกการรักษาความปลอดภัยของครอบครัวมีปัญหาบางอย่างในเอกสาร เคมีที่สำคัญอังกฤษและหนึ่งเดือนก่อนการแข่งขันที่เขาทำปัญหาเดียว DJK 5 คะแนนดังนั้นแม้ยากลำบากทางเศรษฐกิจพ่อแม่ของเขาให้เขาเรียนรู้สำหรับ 100k / วัน แล้วยังรวมถึงการสอบวันพ่อ HN สอบพาเขาขึ้นในวันที่อากาศร้อนที่สุด สิ่งที่ผลการสอบวันนี้หัวของฉันเกือบจะระเบิดเพราะเจ็บปวดเกินไป เขาเลื่อนมหาวิทยาลัยเย็นใบหน้าของเขา แต่ฉันรู้ว่าเขายังผิดหวังพ่อแม่เงียบไม่โทษหรือแสดงอะไรที่พวกเขากำลังเศร้า ในขณะเดียวกันญาติอีกครั้งเก่าในไฮฟองสอบแพทย์ยายเรียกข่าวดีเพียงตั้งใจ แต่ยากจนรูปร่างหน้าตาที่ผิดพลาดของการดำรงอยู่ เขาข้ามมื้ออาหารไปที่ห้องพัก พ่อดื่มมากเกินไปในวันนั้นและจากนั้นในความเป็นพิษที่ไม่สามารถควบคุมผมเห็นน้ำตาตกอยู่บนใบหน้าของพ่อสเติร์นและพ่อของฉันเสมอไม่แยแสท้องฟ้าที่ฉันมักจะให้ความมั่นใจกับที่อยู่อาศัย เขาได้รับการหมอบในด้านหน้าของฉันตกพ่อร้องไห้น้ำตาเค็มแล้วคุณสามารถเข้าใจพ่อและวิธีการผ่อนคลายความหวัง, ความรัก, ประกาศใหญ่คือ พ่อไม่เคยร้องไห้เพราะความยุ่งยากเพราะลูกชายไม่ได้ทำเพื่อความยุติธรรมครอบครัว แต่พ่อร้องไห้ประกาศกำพร้าพ่อไม่ได้ช่วยให้เขาเพราะเขากล่าวในภายหลังว่าเขาจะพยายามอีกครั้งตามที่ประกาศ จากช่วงเวลาที่ผมสัญญาว่าจะทำขึ้นสำหรับทุกสิ่งที่เขาไม่ได้ทำมันฉันจะทำให้พ่อแม่ภาคภูมิใจและมีความสุข นอกจากนี้คุณยังจะเข้าใจเผยแพร่ในขณะนี้ได้รับแจ้งเพียงครั้งคราวไม่ว่าคุณจะเรียนไม่สนใจมากเกินไป แต่ฉันรู้ว่าพ่อคาดหวังมากยิ่งขึ้นกว่าตอนที่เขาดำเนินการเพราะผมเป็นความหวังสุดท้าย.
มันเป็นดังนั้น น่ากลัวดังนั้นถ้าคุณทำตามความฝันของคุณเส้นทางนี้จะเป็นเรื่องยากที่จะมีการล้มเหลวก่อนที่จะเดินจะประสบความสำเร็จก็ไม่ได้มีเสถียรภาพ ในจิตใจของพ่อแม่ก็ยังเปิดเปิดยังคงอุดมนักเรียนเศรษฐศาสตร์ไม่ได้รับไปเลย ผมเป็นห่วงพ่อแม่ของฉันจะไม่รักษาก่อนที่จะล้มเหลวชั่วคราวของเด็กและพวกเขาได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นฉันกลัวคนที่คุณรัก แต่ฉันรักความรักของคุณที่คุณต้องการ