Ngày xưa, có Tấm và Cám là hai chị

Ngày xưa, có Tấm và Cám là hai chị em cùng cha khác mẹ. Hai chị em gần bằng tuổi nhau. Tấm là con vợ cả. Cám là con vợ lẽ. Mẹ Tấm đã chết từ hồi Tấm còn bé. Sau đó mấy năm thì cha Tấm cũng chết. Tấm ở với dì ghẻ và đó là người rất cay nghiệt. Ngày qua ngày, Tấm phải làm lụng luôn canh, hết chăn trâu, gánh nước, đến thái khoai, vớt bèo, đêm lại còn xay lúa giã gạo mà không hết việc. Trong khi đó thì Cám được mẹ nuông chiều, được ăn trắng mặc trơn, suốt ngày quanh quẩn ở nhà, không phải làm việc nặng.

Một hôm người dì ghẻ đưa cho hai chị em mỗi người một cái giỏ bảo ra đồng bắt con tôm con tép. Mụ ta hứa hẹn: "Hễ đứa nào bắt được đầy giỏ thì thưởng cho một cái yếm đỏ". Ra đồng, Tấm nhờ mò cua bắt ốc đã quen nên chỉ một buổi là được đầy giỏ vừa cá vừa tép, còn Cám thì đủng đỉnh dạo hết ruộng nọ sang ruộng kia, mãi đến chiều vẫn không được gì.

Thấy Tấm bắt được một giỏ đầy, Cám bảo chị :

- Chị Tấm ơi, chị Tấm! Đầu chị lấm, chị hụp cho sâu, kẻo về mẹ mắng.

Tin là thật, Tấm bèn xuống ao lội ra chỗ sâu tắm rửa. Cám thừa dịp trút hết tép của Tấm vào giỏ của mình rồi ba chân bốn cẳng về trước. Lúc Tấm bước lên chỉ còn giỏ không, bèn ngồi xuống bưng mặt khóc hu hu.

Bấy giờ Bụt đang ngồi trên tòa sen, bỗng nghe tiếng khóc của Tấm, liền hiện xuống hỏi :

- Con làm sao lại khóc ?

Tấm kể lể sự tình cho Bụt nghe, Bụt bảo:

- Thôi con hãy nín đi ! Con thử nhìn vào giỏ xem còn có gì nữa không?

Tấm nhìn vào giỏ rồi nói :

- Chỉ còn một con cá bống.

- Con đem con cá bống ấy về thả xuống giếng mà nuôi. Mỗi bữa, đáng ăn ba bát thì con ăn hai còn một đem thả xuống cho bống. Mỗi lần cho ăn con nhớ gọi như thế này :

Bống bống bang bang

Lên ăn cơm vàng cơm bạc nhà ta

Chớ ăn cơm hẩm cháo hoa nhà người.

Không gọi đúng như thế thì nó không lên, con nhớ lấy !

Nói xong Bụt biến mất. Tấm theo lời Bụt thả bống xuống giếng. Rồi từ hôm ấy trở đi, cứ mỗi bữa ăn, Tấm đều để dành cơm, giấu đưa ra cho bống. Mỗi lần nghe Tấm gọi, bống lại ngoi lên mặt nước đớp những hạt cơm của Tấm ném xuống. Người và cá ngày một quen nhau, và bống ngày càng lớn lên trông thấỵ

Thấy Tấm sau mỗi bữa ăn thường mang cơm ra giếng, mụ gì ghẻ sinh nghi, bèn bảo Cám đi rình. Cám nấp ở bụi cây bên bờ giếng nghe Tấm gọi bống, bèn nhẩm lấy cho thuộc rồi về kể lại cho mẹ nghe.

Tối hôm ấy mụ dì ghẻ bảo Tấm sáng mai dậy sớm chăn trâu, và dặn:

- Con ơi con! Làng đã bắt đầu cấm đồng rồi đấy. Mai con đi chăn trâu, phải chăn đồng xa, chớ chăn đồng nhà, làng bắt mất trâu.

Tấm vâng lời, sáng hôm sau đưa trâu đi ăn thật xa. Ở nhà, mẹ con Cám mang bát cơm ra giếng cũng gọi bống lên ăn y như Tấm gọi. Nghe lời gọi, bống ngoi lên mặt nước. Mẹ Cám đã chực sẵn, bắt lấy bống đem về nhà làm thịt.

Đến chiều Tấm dắt trâu về, sau khi ăn xong Tấm lại mang bát cơm để dành ra giếng, Tấm gọi nhưng chả thấy bống ngoi lên như mọi khi. Tấm gọi mãi, gọi mãi, cuối cùng chỉ thấy cục máu nổi lên mặt nước. Biết là có sự chẳng lành cho bống, Tấm òa lên khóc. Bụt lại hiện lên hỏi:

- Con làm sao lại khóc ?

Tấm kể sự tình cho Bụt nghe, Bụt bảo:

- Con bống của con, người ta đã ăn thịt mất rồi. Thôi con hãy nín đi ! Rồi về nhặt xương nó, kiếm bốn cái lọ bỏ vào, đem chôn xuống dưới bốn chân giường con nằm.

Tấm trở về theo lời Bụt đi tìm xương bống, nhưng tìm mãi các xó vườn góc sân mà không thấy đâu cả. Một con gà thấy thế, bảo Tấm :

- Cục ta cục tác ! Cho ta nắm thóc, ta bưới xương cho !

Tấm bốc nắm thóc ném cho gà. Gà chạy vào bếp bới một lúc thì thấy xương ngay. Tấm bèn nhặt lấy bỏ vào lọ và đem chôn dưới chân giường như lời bụt dặn.

Ít lâu sau nhà vua mở hội trong mấy đêm ngày. Già trẻ gái trai các làng đều nô nức đi xem, trên các nẻo đường, quần áo mớ ba mớ bẩy dập dìu tuôn về kinh như nước chảy. Hai mẹ con Cám cũng sắm sửa quần áo đẹp để đi trẩy hội. Thấy Tấm cũng muốn đi, mụ dì ghẻ nguýt dài, sau đó mụ lấy một đấu gạo trộn lẫn với một đấu thóc, bảo Tấm:

- Con hãy nhặt xong cho dì chỗ gạo này rồi có đi đâu hãy đi, đừng có bỏ dở, về không có gì để thổi cơm dì đánh đó.

Nói đoạn, hai mẹ con quần áo xúng xính lên đường. Tấm ngồi nhặt một lúc, thấy suốt ruột, nghĩ rằng không biết bao giờ mới nhặt xong, bèn ngồi khóc một mình. Giữa lúc ấy Bụt hiện lên hỏi:

- Con làm sao lại khóc?

Tấm chỉ vào cái thúng, thưa:

- Dì con bắt phải nhặt thóc ra thóc, gạo ra gạo, rồi mới được đi xem hội, lúc nhặt xong thì hội đã tan rồi còn gì mà xem.

Bụt bảo:

- Con đừng khóc nữa. Con mang cái thúng đặt ra giữa sân, để ta sai chim sẻ xuống nhặt giúp.

- Nhưng ngộ nhỡ chim sẻ ăn mất thì khi về con vẫn cứ bị đòn.

- Con cứ bảo chúng nó thế này:

Rặt rặt (con chim sẻ ) xuống nhặt cho tao

Ăn mất hạt nào thì tao đánh chết

Thì chúng nó sẽ không ăn của con đâu.

Tự nhiên ở trên không có một đàn chim sẻ đáp xuống sân nhặt thóc ra một đằng, gạo ra một nẻo. Chúng nó lăng xăng ríu rít chỉ trong một lát đã làm xong, không suy suyển một hạt. Nhưng khi chim sẻ bay đi rồi, Tấm lại nức nở khóc. Bụt lại bảo:

- Con làm sao lại khóc?

- Con rách rưới quá, người ta không cho con vào xem hội.

- Con hãy đào những cái lọ xương bống đã chôn ngày trước lên thì sẽ có đủ thứ cho con trẩy hội.

Tấm vâng lời, đi đào các lọ lên. Đào lọ thứ nhất lấy ra được một cái áo mớ ba, một cái áo xống lụa, một cái yếm lụa điều và một cái khăn nhiễu. Đào lọ thứ hai lấy ra được một đôi giầy thêu. Đào lọ thứ ba thì thấy một con ngựa bé tí, nhưng vừa đặt con ngựa xuông đất bỗng chốc nó đã hí vang lên và biến thành ngựa thật. Đào đến lọ cuối cùng thì lấy ra được một bộ yên cương xinh xắn.

Tấm mừng quá vội tắm rửa rồi thắng bộ vào, đoạn cưỡi lên ngựa mà đi. Ngựa phóng một chốc đã đến kinh đô. Nhưng khi phóng qua một chỗ lội, Tấm đánh rơi một chiếc giầy xuống nước không kịp nhặt. Khi ngựa dừng lại ở đám hội, Tấm lấy khăn gói chiếc giầy còn lại rồi chen vào biển người.

Giữa lúc ấy thì đoàn xa giá vừa tiến đến chỗ lội. Hai con voi ngự dẫn đầu đoàn đến đấy tự nhiên cắm ngà xuống đất kêu rống lên, không chịu đi. Vua sai quân lính xuống nước thử tìm xem, họ nhặt ngay được một chiếc giầy thêu của Tấm lúc nẫy đánh rơi xuống đó. Vua ngắm nghía chiếc giầy không chán mắt. Bụng bảo dạ:" Chà, một chiếc giầy thật xinh! Người đi giầy này hẳn phải là trang tuyệt sắc".

Lập tức Vua hạ lệnh cho rao mời tất cả đám đàn bà con gái xem hội ướm thử, hễ ai đi vừa chiếc giầy thì vua sẽ lấy làm vợ. Đám hội lại càng náo nhiệt vì các bà, các cô chen nhau đến chỗ thử giầy. Cô nào cô ấy lần lượt kéo vào ngôi lầu giữa bãi cỏ rộng để ướm một tí cầu may. Nhưng chẳng có một chân nào đi vừa cả. Mẹ con Cám cũng trong số đó. Khi Cám và dì ghẻ bước ra khỏi lầu thì gặp Tấm, Cám mách mẹ:

- Mẹ ơi, ai như chị Tấm cũng đi thử giầy đấy!

Mụ dì ghẻ bĩu môi:

- Con nỡm, chuông khánh còn chẳng ăn ai nữa là mảnh chĩnh vứt ngoài bờ tre!

Nhưng khi Tấm đặt chân vào giầy thì vừa như in. Nàng mở khăn lấy luôn chiếc thứ hai đi vào. Hai chiếc giầy giống nhau như đúc. Bọn lính hầu hò reo vui mừng. Lập tức vua sai đoàn tỳ nữ rước nàng vào cung. Tấm bước lên kiệu trước con mắt ngạc nhiên và hằn học của mẹ con Cám.

Tuy sống sung sướng trong hoàng cung. Tấm vẫn không quên ngày giỗ cha. Nàng xin phép vua trở về nhà để soạn cỗ cúng giúp dì. Mẹ con Cám thấy Tấm sung sướng thì ghen ghét để bụng. Nay thấy Tấm về, lòng ghen ghét lại bùng bốc lên. Nghĩ ra được một mưu, mụ dì ghẻ bảo Tấm:

- Trước đây con quen trèo cau, con hãy trèo lên xé lấy một buồng cau để cúng bố.

Tấm vâng lời trèo lên cây cau, lúc lên đến sát buồng thì ở dưới này mụ dì ghẻ cầm dao đẵn gốc. Thấy cây rung chuyển, Tấm hỏi :

- Dì làm gì dưới gốc thế ?

- Gốc cau lắm kiến, dì đuổi kiến cho nó khỏi lên đốt con.

Nhưng Tấm chưa kịp xé cau thì cây cau đã đổ. Tấm ngã lộn cổ xuống ao chết. Mụ dì ghẻ vội vàng lột áo quần của Tấm cho con mình mặc vào cung nói dối với vua rằng Tấm không may bị rơi xuống ao chết đuối, nay đưa em vào để thế chị. Vua nghe nói trong bụng không vui, nhưng vẫn không nói gì cả.

Lại nói chuyện Tấm chết hóa thành chim Vàng anh, chim bay một mạch về kinh đến vườn ngự. Thấy Cám đang giặt áo cho vua ở giếng, Vàng anh dừng lại trên cành cây, bảo nó:

- Phơi áo chồng tao, phơi lao phơi sào, chớ phơi bờ rào, rách áo chồng tao.

Rồi chim Vàng anh bay thẳng vào cung rồi đậu ở cửa sổ, hót lên rất vui tai. Vua đi đâu, chim bay đến đó. Vua đang nhớ Tấm không nguôi, thấy chim quyến luyến theo mình, vua bảo:

- Vàng ảnh vàng anh, có phải vợ anh, chui vào tay áo.

Chim vàng anh bay lại đậu vào tay vua rồi rúc vào tay áo. Vua yêu quý vàng anh quên cả ăn ngủ. Vua sai làm một cái lồng bằng vàng cho chim ở. Từ đó, ngày đêm vua chỉ mải mê với chim, không tưởng đến Cám.

Cám vội về mách mẹ. Mẹ nó bảo cứ bắt chim làm thịt ăn rồi kiếm điều nói dối vua. Trở lại cung vua, nhân lúc vua đi vắng, Cám bắt chim làm thịt nấu ăn rồi vứt lông chim ở ngoài vườn.

Thấy mất Vàng anh, vua hỏi,

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในสมัยโบราณมีสองแผงและขอบคุณน้องสาวของเขา น้องสาวสองคนเกือบวัยเดียวกัน แผ่นเป็นภรรยาคนแรก รำเป็นนางสนม แม่เสียชีวิตตั้งแต่เด็กแผ่นลูกฟูก จากนั้นหลายปีที่พ่อเสียชีวิตนอกจากนี้ยังมีการติดตั้ง แผงที่แม่เลี้ยงและที่รุนแรงมาก ในแต่ละวัน, จานซุปถากถางเสมอฝูงทุกแบกน้ำหั่นมันฝรั่งขจัดสิ่งสกปรกคืนโรงสีข้าวได้โดยไม่ต้องทั้งหมดตำข้าว ในขณะที่รำเป็นแม่ผ่อนคลายเป็นอาหารการสวมใส่สีขาวธรรมดาอบอ้าวตลอดทั้งวันไม่ได้ทำงานอย่างหนัก. วันหนึ่งแม่เลี้ยงที่ให้น้องสาวแต่ละตะกร้าแน่ใจว่าจะจับสัญญากุ้งน้ำจืด กลีบ เธอสัญญาว่าเราว่า "เด็กทุกคนไม่ได้รับเต็มรูปแบบของตะกร้ารางวัลสำหรับชุดชั้นในสีแดง" สภาขอบคุณที่จะจับปูและแผ่นหอยมีการใช้เพียงหนึ่งเซสชั่นที่เต็มไปด้วยปลาทั้งตะกร้ากลีบกลางในขณะที่เวบแคมสอดคล้องที่จะเดินทุกสาขาอื่น ๆ เข้ามาในสาขาอื่น ๆ จนกระทั่งช่วงบ่ายไม่ได้รับอะไร. เห็นแผ่นจับ ตะกร้ารำบอกเธอ: - แผ่นน้องสาวของฉันแผ่นน้องสาว! หัวของเธอครอบคลุมเธอดื่มลึกเกรงว่าแม่ดุ. ข้อมูลเป็นความจริงแผ่นลงไปลุยออกไปอาบน้ำบ่อลึก ขอขอบคุณส่วนเกินของโอกาสกลีบอบแผ่นของพวกเขาในตะกร้าและถูกจับแล้วที่ผ่านมา ที่แผงขึ้นไม่เพียง แต่รถเข็นนั่งลงในน้ำตาอู่อู่ท้อง. จากนั้นพระพุทธรูปนั่งอยู่บนดอกบัวก็ได้ยินเสียงร้องของแผ่นเปลือกโลกลงมาทันทีถาม- ฉันจะร้องไห้? การเล่าเรื่องของแผ่น ชอบที่จะได้ยินพระพุทธรูปพระพุทธเจ้ากล่าวว่า: - ดีถือลูกน้อยของคุณไป! เด็กพยายามที่จะดูตะกร้าเห็นมีอะไรอีกหรือไม่แผ่นมองที่ตะกร้าและพูดว่า: - เฉพาะปลาบู่ได้. - นำปลาบู่ถูกเลื่อนลงอาหารดี แต่ละมื้อควรกินสามชามแล้วฉันกินสองยังหล่นลงเสนอสำหรับปลาบู่ แต่ละคนให้อาหารใจที่เรียกเช่นนี้ปังปังฟองขึ้นบ้านของข้ากินข้าวสีเงินสีเหลืองจะไม่กินโจ๊กข้าวตุ๋นดอกไม้บ้าน. ไม่ชอบก็เรียกสิทธิที่จะไม่ผมจำ! บอกตัวแปรพระพุทธเจ้า หายไป แผ่นตามที่พระพุทธรูปหล่นลงหลุม และจากวันนั้นเป็นต้นมาทุกมื้อ, จานข้าวมีวัตถุประสงค์ให้ปลาบู่ซ่อน ทุกครั้งที่โทรได้ยินแผ่นกัดวัวอีกครั้งวังวนเม็ดโยนจานข้าว คนรู้จักกันในวันหนึ่งและปลาและปลาบู่เติบโตเห็นมากขึ้นเห็นแผ่นหลังอาหารมักจะนำข้าวไปที่บ่อน้ำสิ่งที่เธอสงสัยว่าหิดเกิดเขาบอกรำไปแฝงตัวอยู่ รำซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้บนฝั่งได้ยินแผ่นเดียวที่เรียกว่าปลาบู่เขาจิตใจเอาไปอยู่และที่จะบอกแม่ของฉัน. เย็นวันนั้นเธอบอกแผ่นฝูงแม่เลี้ยงขึ้นในเช้าวันพรุ่งนี้และพูดว่า: - เด็กรักของฉัน! หมู่บ้านเริ่มที่จะห้ามทองแดงและรู้ว่า เด็กเชียงใหม่ต้อนเพื่อผ้าห่มทองแดงออกไปหรือผ้าห่มทองแดงหมู่บ้านเริ่มสูญเสียควาย. แผ่นเชื่อฟังเช้าวันรุ่งขึ้นนำควายไปกินไป ที่บ้านแม่ของฉันนำชามรำข้าวที่จะกินดียังเป็นที่รู้จักแผงบู่โทร ฟังสายหัวดื้อวังวน แม่ซึ่งได้จัดทำรำจับวัวนำกลับบ้านเนื้อ. ในควายแผงบ่ายหลังจากรับประทานอาหารชามข้าวที่จะนำมาติดตั้งเพื่อรองรับการดี แต่ไม่เห็นแผ่นใด ๆ ที่เรียกว่าปลาบู่โผล่ออกมาเช่นเคย แผ่นขายโทรโทรตลอดไปในที่สุดก็เห็นเพียงลิ่มเลือดโผล่ รู้ว่ามีอยู่ไม่ดีต่อสุขภาพของวัวที่อออกมาเป็นน้ำตา พระพุทธรูปที่จะขอกลับมา- ฉันจะร้องไห้แผ่นหลังจากได้ยินความรักสำหรับพระพุทธรูปพระพุทธเจ้ากล่าวว่า: - ปลาบู่ของเด็กคนได้กินก่อน ดีถือลูกน้อยของคุณไป! แล้วรับกระดูกเกี่ยวกับมันใส่ในสี่ไหฝังอยู่ใต้สี่เท้าเข้าไปในห้องนอนตั้งอยู่. แผ่นกลับตามที่พระพุทธเจ้ามองลงมาลูก แต่หาขายหลาสวนมุมไม่เห็นที่ใดก็ได้ ไก่พบว่าแน่ใจว่าแผ่น: - กรมเราส่งเสียงกระต๊าก! ผมขอจับกระดาษกระดูก fibroma เรา! แผ่นจับโยนข้าวมันไก่ ไก่วิ่งขุดลงไปในห้องครัวและพบว่ากระดูกที่ด้านขวา แล้วรับแผ่นใส่ในขวดและฝังอยู่ที่เท้าของเตียงเป็นชบาบอก. ไม่นานหลังจากที่เทศกาลวันพระมหากษัตริย์ในไม่กี่คืน เด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิงจะกระหายที่จะไปหมู่บ้านบนถนน, เสื้อผ้าช่วยใส่พันเจ็ดพันสามล้างทางเศรษฐกิจเหมือนน้ำ กล่าวว่าแม่และลูกสาวยังเตรียมเสื้อผ้าที่ดีที่จะไปแสวงบุญ แผ่นนอกจากนี้ยังต้องการที่จะไปเห็นแม่เลี้ยงของเธอยาว Nguyet แล้วเธอเอาเกมผสมกับนาข้าวยุทธวิธีการรักษาความปลอดภัยการติดตั้ง: - ไปรับป้าจบข้าวนี้สามารถไปได้ทุกที่และไปไม่ถูกทิ้งไว้ยังไม่เสร็จ เรื่องอะไรที่จะปรุงอาหารข้าวป้าเอาชนะมัน. การพูดของแม่และลูกสาวเสื้อผ้าหลวมในชีพจรของพวกเขาอยู่บนท้องถนน ทรินิตี้ครั้งพบได้ทั่วลำไส้คิดว่าไม่ทราบว่าเขาจะเลือกเสร็จแล้วผมนั่งลงและร้องไห้อยู่คนเดียว ในช่วงเวลานั้นพระพุทธเจ้าแสดงให้เห็นถึงการถาม- ฉันจะร้องไห้แผงชี้ไปที่ตะกร้ากล่าวว่า: - เด็กป้าบังคับให้รับข้าวและข้าวข้าวแล้วไปเห็นโอกาสที่เวลา, การประชุมได้เสร็จสิ้นการเลือก . ละลายแล้วไม่มีอะไร แต่นาฬิกาพระพุทธเจ้ากล่าวว่า- ฉันไม่ร้องไห้อีกต่อไป ผมพกตะกร้าใส่ออกกองกลางเพื่อให้เราเลือกผิดนกกระจอกลงความช่วยเหลือ. - แต่ฟินช์กินพลาดพบเมื่อเด็กยังคงได้รับการตี. - ฉันเพียงแค่บอกพวกเขานี้มาก(นกกระจอก ) ลงไปรับสำหรับผมที่เขตการสูญเสียไม่ตีฉันตายเพื่อให้พวกเขาจะไม่กินของที่. ธรรมชาติไม่ได้มีบล็อกนกกระจอกที่ดินบนนาข้าวที่อยู่เบื้องหลังการเลือกข้าวออกสมอ พวกเขาเนืองแน่น gurgling ทำเฉพาะในช่วงเวลาที่ไม่เม็ดเหมือนเดิม แต่นกกระจอกบินออกไปแล้วกลับแผ่นร้องไห้สะอื้น พระพุทธเจ้าบอกว่า: - ฉันจะร้องไห้? - เดอะมอมแมมเกินไปก็ไม่ได้สำหรับฉันที่จะเห็นโอกาส. - ฉันขุดกระดูกไหปลาบู่ฝังอยู่ในวันก่อนจะมีทุกอย่างสำหรับการแสวงบุญแผ่นเชื่อฟังไปขุดไห ขุดขวดแรกที่นำออกพวงของสามเสื้อเสื้อผ้าผ้าไหม, ชุดชั้นในผ้าไหมและผ้าที่รบกวน ขุดขวดที่สองนำออกรองเท้าปัก ขุดขวดที่สามเห็นม้าเล็ก ๆ แต่ม้าได้เพียงแค่ใส่มันลงสู่พื้นดินอย่างกระทันหันเลี้ยงขึ้นและกลายเป็นม้าจริง ขุดขวดในที่สุดก็ดึงสายรัดน่ารัก. แผ่นฉลองอาบน้ำเร็วเกินไปแล้วชนะในส่วนที่ไปขี่บนหลังม้า ม้านักข่าวไปยังเมืองหลวงในขณะที่ แต่เมื่อผู้สื่อข่าวผ่านจุดลุยที่แผ่นรองเท้าลดลงในน้ำไม่ได้หยิบขึ้นมา เมื่อม้าหยุดที่ประกอบแผงเหลือแทรกรองเท้าแพ็คลงไปในทะเลและผู้คน. ในช่วงเวลานั้นจะได้เดินเข้ามาใกล้จุดที่ว่ายน้ำพระราช สองช้างอาศัยอยู่ที่นั่นเพื่อนำงาช้างธรรมชาติคำรามเสียบพื้นดินปฏิเสธที่จะไป กษัตริย์ส่งกองทัพของเขาลงไปในน้ำที่จะพยายามที่จะหาพวกเขาหยิบขึ้นมาทางด้านขวาเป็นหนึ่งในแผงรองเท้าปักลดลงในครั้งนี้ลงไปที่นั่น พระมหากษัตริย์ที่ดูไม่เบื่อรองเท้าตา ซองหนังท้อง: "ดีรองเท้าที่นิยมมากรองเท้าจะต้องได้รับหน้าคมชัดโดด." ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นกษัตริย์มีคำสั่งเสนอขายเมฆเพื่อผู้หญิงทุกคนและหญิงเห็นความสัมพันธ์ที่ไม่แน่นอนใครก็ตามที่ไปเพียง รองเท้ากษัตริย์จะแต่งงาน การชุมนุมของอาสาสมัครมากขึ้นเพราะเธอบีบทรายเข้าด้วยกันจะส่องแสง เธอไม่ดึงเปิดของเธอในบ้านชั้นกลางสนามหญ้าขนาดใหญ่เพื่อให้ศีลให้พรเบื้องต้นเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่มีขาทั้งที่จะเดิน ขอขอบคุณคุณแม่ของคุณเป็นหนึ่งในนั้น เมื่อเวบและแม่เลี้ยงเดินออกจากแผงชั้นการประชุมกล่าวว่าแม่: - แม่ที่ชอบแผ่นรองเท้าของเธอยังไปลอง! แม่เลี้ยงต้องการมุ่ย: - นางแบบที่ระฆังยังไม่ได้กินอีกชิ้น แก้ไขเพิ่มเติมในต่างประเทศโยนไม้ไผ่! แต่เมื่อแผ่นตั้งเท้าในรองเท้าเช่นเดียวกับการพิมพ์ เธอเปิดผ้าขนหนูของเธอมักจะใช้หน่วยที่สองไปใน สองรองเท้าจะเลียนแบบ ทหารเชียร์เกือบ ทันทีที่เขาส่งขบวนสหภาพของเธอที่จะแม่บ้านพระราชวัง ขบวนแผ่นขึ้นต่อหน้าต่อตาของความประหลาดใจและความอาฆาตแค้นแม่ขอบคุณ. แต่มีความสุขที่อาศัยอยู่ในพระราชวัง แผ่นไม่ลืมวันครบรอบการตายของพ่อ เธอกษัตริย์ได้รับอนุญาตกลับบ้านไปแต่งป้าเสนอขายดาดฟ้าช่วยเหลือ แม่ของฉันรู้สึกอิจฉาแผ่นมีความสุขที่หน้าท้อง แผ่นของการแสดงนี้อิจฉาเพิ่มขึ้นบานอีกครั้ง คิดว่าพล็อต, แม่เลี้ยงของเธอบอกแผ่น: - ก่อนที่จะปีนขึ้นหน้าบึ้งคุ้นเคยปีนขึ้นไปฉีกคว้า Cau ห้องพักที่สะดวกสบายประกาศ. แผ่นเชื่อฟังปีนต้นปาล์มที่จะมองที่ด้านล่างของห้องนี้ แม่เลี้ยงของเธอที่อาศัยอยู่เดิมมีด เห็นต้นไม้สั่นสะเทือนแผ่นถามว่า: - ป้าที่ทำใต้- ต้นฉบับที่คุณทำคือป้าเตะออกเมื่อเผามันเป็นสำหรับฉัน. แต่จานไม่ได้ทันทีฉีก Cau Cau โรงต้นไม้ หุ้นแผ่นคว่ำลงไปในบ่อเสียชีวิต แม่เลี้ยงต้องการปล้นเร่งรีบของเสื้อผ้าสำหรับสวมใส่จานบุตรหลานของคุณอยู่ในการจัดหาให้เขาโชคไม่ดีที่แผ่นเปลือกโลกชนเข้ากับบ่อจมน้ำดังนั้นตอนนี้พาฉันไปที่เธอ คิงได้ยินในท้องไม่มีความสุข แต่ก็ยังกล่าวว่าไม่มีอะไร. มาพูดคุยแผ่นตายลงในขมิ้นนกบินหลอดเลือดทางเศรษฐกิจให้กับสวนของปราสาท ขอขอบคุณที่เห็นซักเสื้อผ้าสำหรับพระมหากษัตริย์ในดีเขาหยุดอยู่บนกิ่งไม้ทอง, บอกเขาว่า: -. เสื้อผ้าแห้งสามีของฉันคนงานสัมผัสสัมผัสคอนไม่เปิดเผยซีดสามีของฉันเสื้อฉีกขาดจากนั้นเขาก็บินตรงเข้านกสีเหลืองซัพพลายที่จอดอยู่แล้วในหน้าต่างร้องเพลงกับหูยินดี คิงหายไปนกบินมี พระมหากษัตริย์เป็นที่จดจำแผ่นปลอบให้ดูสิ่งที่แนบมานกของคุณภายใต้กษัตริย์กล่าวว่า: - ทองสีเหลืองภาพที่เขามีภรรยาของเขาได้รับในแขน. ขมิ้นบินถั่วในมือของเขาและ nuzzled แขน พระมหากษัตริย์ที่รักของเขาสีเหลืองลืมที่จะกินและการนอนหลับ กษัตริย์ส่งคอนทองสำหรับนกใน จากนั้นทั้งกลางวันและกลางคืนรุกนกกษัตริย์ยูโทเปียไปเวบ. บแคมรีบเกี่ยวกับแม่ แม่ของเขาบอกฉันจะจับนกไม่กินเนื้อสัตว์ก็ให้นอนกษัตริย์ กลับไปเฝ้ากษัตริย์กษัตริย์เป็นไปที่รำเริ่มปรุงอาหารเนื้อสัตว์ขนนกและโยนมันในสวน. เห็นทองที่หายไปเขากษัตริย์ถามว่า